πτολιρραίστης

ὁ, Α

ο πολιρραίστης*.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πτόλις, επικ. τ. τού πόλις + -ρραίστης (< ῥαίω «σπάω, συντρίβω»), πρβλ. λυκο-ρραίστης, μητρο-ρραίστης].